شريعت، اسم مصدر به معناى راه پيمودنى و آشكار، و به معناى
استعارهاى آن، روش و طريقه الهى است.[4] شريعت، اخصّ از دين و عبارت از طريقهاى خاصّ براى امّتى از
امّتها يا پيامبرى از پيامبران است. فرق آن با دين در اين است كه شريعت، نسخ
مىپذيرد، ولى دين به معناى عمومى آن قابل نسخ نيست.[5] در اين مدخل از واژه «شرع»، «شرعة»،
«ملّة»، «منسك»،
«منهاج» و بعضى آيات استفاده شده است.
اهمّ عناوين: اهداف شريعت، شريعت ابراهيم عليه السلام، شريعت محمّد
صلى الله عليه و آله، نقش شريعت.
[1] . بعضى گفتهاند: واجب است صدقات بر اصناف مذكور در آيه تقسيم
شود. (مسالك الافهام، ج 3، ص 93)
[2] . آيه بر شركت مجاهدان به نحو مشاع در غنايم جنگى دلالت
مىكند. (همان)
[3] . بيان داود عليه السلام، ناظر به يك واقعيّت خارجى است