سحر، نشان دادن باطل به صورت حق است و به خدعه و نيرنگ نيز گفته
شده است[2] و در اصطلاح شرع، مخصوص هر كار و
عملى است كه سبب آن مخفى بوده، بر خلاف حقيقت خود خيالپردازى شود.[3] سحر، در اصل، برگرداندن و نشان دادن
واقع و حق به صورت خلاف است، همانند تصرّف در ديد ظاهرى اشخاص يا تأثير بر فكر و
قلب انسانها و تصرّف در ادراكات صحيح آنان. سحر، يا با توسّل جستن به اسباب و
وسايل خاصّى كه در كتابهاى مربوط آمده و يا با تردستى و حيلههاى پنهان از چشمها
انجام مىگيرد.[4] در اين مدخل، از واژه «سحر» و مشتقّات آن استفاده شده است.
اهمّ عناوين: آثار سحر، افتراى سحر، تاريخ سحر، ساحران.
[1] . بر اساس روايت امام صادق عليه السلام كه فرمود: منظور از آيه
ياد شده، نمازگزاران در وقت سحر است. (تفسير نورالثقلين، ج 1، ص 321، ح 60)