شتر، پستاندارى عظيمالجثّه از گروه نشخواركنندگان است.[1] در اين مدخل، از واژههاى «ابل»،
«بُدن»، «بَعير»،
«جَمَل»، «نَعَم»،
«بحيرة»، «حام»،
«سائبه» و بعضى واژهها و جملات استفاده شده است. گفتنى است كه در تكميل
مباحث اين موضوع، ملاحظه مدخل «انعام» راهگشا است.
[2] . «هيم» شترى است كه به مرضِ شدّتِ عطش دچار شده و آن قدر آب
مىنوشد تا مىميرد. (مفردات، ص 848، «هيم»؛ (مجمعالبيان، ج 9-/ 10، ص 334؛ تفسير
روحالبيان، ج 9، ص 331)
[3] . امام صادق عليه السلام درباره تحريم طيّبات در آيه فرمود:
مقصود، گوشت شتر، گاو و گوسفند است. (تفسير نورالثقلين، ج 1، ص 572، ح 665)