[1] . از مخالفت با پيامبر صلى الله عليه و آله، به عصيان تعبير
شده و اينشاهد بر اين است كه مراد از آن، نافرمانى دستورات پيامبراكرم صلى الله
عليه و آله است، دستوراتى كه از مقام ولايت او صادر شده، نه نافرمانى از خداوند در
احكام شريعت. (الميزان، ج 4، ص 356)
[2] . «طاعت رسول» يعنى فرمانبر امر او باشد و به نهى او باز ايستد
و به آنچه او حكم مىكند و به قضايى كه مىراند، تسليم باشد. (همان، ج 15، ص 145؛
روحالمعانى، ج 10، جزء 18، ص 285)
[3] . اختصاص ذكر پيامبر صلى الله عليه و آله به اعراض از وى،
بيانگر اين نكته است كه افراد اعراضكننده، حالت نفاق دارند كه در ظاهر، به ايمان
تظاهر دارند، ولى در عمل، اعراض مىكنند. (همان، ج 4، ص 403)
[4] . مراد از «مشاقّة الرّسول» مخالفت و عدم اطاعت رسولاكرم صلى
الله عليه و آله است. (جامعالبيان، ج 4، جزء 5، ص 376؛ الميزان، ج 5، ص 82)
[5] . مقصود از «حكمت»، سنّت پيامبر صلى الله عليه و آله است.
(مجمعالبيان، ج 7-/ 8، ص 560؛ جامعالبيان، ج 12، جزء 22، ص 13)