سبقت در لغت به معناى تقدّم و پيشى گرفتن در سير و حركت است، سپس
به نحو مجاز به معناى تقدّم و پيشى گرفتن در امور ديگر نيز به كار رفته است.[4] در اين مدخل سبقت به هر دو معناى
حقيقى و مجازى مورد نظر است و از واژههاى «سبق»، «تقدّم»،
«سرعت»، «عجل»، مشتقّات آنها و سياق بعضى آيات
استفاده شده است.
اهمّ عناوين: سابقان، سبقت بر خدا، سبقت در ايمان، سبقت در خير.
2. پيشگامى ابرار در انجام دادن كارهاى خير و نايل شدن به پاداش
آخرتى:
كَلَّا إِنَّ كِتابَ الْأَبْرارِ لَفِي عِلِّيِّينَ وَ ما
أَدْراكَ
[1] . تعبير از فاتحةالكتاب با نكره غيرموصوفه (سبعاً) دليل عظمت
قدر و جلالت شأن آن است. (الميزان، ج 12، ص 192)
[2] . بنا بر اينكه «من» براى «تبعيض» باشد، آيات سورهحمد بعضى از
مثانى است، زيرا خداوند همه آيات قرآن را در آيه شريفه «كتاباً متشابهاً مثانى
...» مثانى ناميده است. (الميزان، ج 12، ص 191)
[3] . از امام صادق عليه السلام درباره «و لقد ءَاتيناك سبعاً من
المثانى والقرآن العظيم» سؤال شد. آن حضرت فرمود: آن سوره حمد است كه هفت آيه دارد
و از جمله آنها «بسم اللَّه الرّحمن الرّحيم» است و همانا مثانى ناميده شده است،
زيرا در دو ركعت نماز، دو بار خوانده مىشود. (تفسير عيّاشى، ج 1، ص 19، ح 3)