روزه، معادل عربى «صوم» به معناى امساك و خوددارى از انجام دادن كارى
اعمّ از خوردنى و كلامى و ... است[1] و در شرع، امساك و خوددارى از مفطرات همراه با نيّت است.[2] در اين مدخل از واژه «صوم» و مشتقّات آن استفاده شده است.
اهمّ عناوين: آثار روزه، پاداش روزه، روزه كفّاره، شرايط روزه و
معذوران از روزه.
[3] . از امام صادق عليه السلام روايت شده: مراد از صبر، روزه است.
هنگامى كه سختى يا گرفتارى شديد به شخص وارد شد، روزه بگيرد، زيرا خداى- عزّوجلّ-
مىفرمايد: از صبر يارى بجوييد، يعنى از روزه. (تفسير نورالثقلين، ج 1، ص 76، ح
182)
[4] . توصيه به استعانت جستن به روزه، گواه اين است كه روزه
مىتواند امداد الهى را جلب كند
[5] . در احتمالى «السّائحون» به معناى «صائمون» [روزهداران]
است. (مجمعالبيان، ص 5-/ 6، ص 114)