رزق، عطاياى جارى دنيا و آخرت است[3] و آنچه كه وارد شكم مىشود،[4] و به معناى غذا و طعام و قوت يوميّه و ضروريّات زندگى[5] [نيز
رزق گفته شده]. در اين مدخل تنها به واژه
«رزق» اكتفا شده است.
اهمّ عناوين: استفاده از رزق، تحريم رزق، تضييق رزق، تفاوت رزق،
توسعه رزق، منابع رزق، منشأ رزق.
[1] . «ايّوب»، مفعول به براى فعل محذوف «اذكر» است.
(اعرابالقرآن، درويش، ج 6، ص 351)
[2] . «اسماعيل»، مفعول براى محذوف «اذكر» و ادريس و ذاالكفل، عطف
بر «اسماعيل» است. (اعرابالقرآن، درويش، ج 6، ص 352)