3. ابراهيم عليه السلام‌

55. دعاى ابراهيم عليه السلام به درگاه خداوند، براى اقرار آيندگان به راستگويى وى:

وَ اتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ إِبْراهِيمَ‌ رَبِّ هَبْ لِي حُكْماً وَ أَلْحِقْنِي بِالصَّالِحِينَ‌ وَ اجْعَلْ لِي لِسانَ صِدْقٍ فِي الْآخِرِينَ.

شعراء (26) 69 و 83 و 84

56. ابراهيم عليه السلام، شخصيّتى در اوج راستگويى و درستى:

وَ اذْكُرْ فِي الْكِتابِ إِبْراهِيمَ إِنَّهُ كانَ صِدِّيقاً نَبِيًّا.

مريم (19) 41

57. راستگويى مطلق و درستى ابراهيم عليه السلام، علّت لزوم يادآورى و بزرگداشت وى در قرآن به وسيله پيامبر صلى الله عليه و آله:

وَ اذْكُرْ فِي الْكِتابِ إِبْراهِيمَ إِنَّهُ كانَ صِدِّيقاً نَبِيًّا.

مريم (19) 41

4. ادريس عليه السلام‌

58. راستگويى و درستى كامل ادريس عليه السلام و نبوّت آن حضرت، مايه گرامى داشت ياد و خاطره او در قرآن و وصول به مقامى رفيع:

وَ اذْكُرْ فِي الْكِتابِ إِدْرِيسَ إِنَّهُ كانَ صِدِّيقاً نَبِيًّا.

مريم (19) 56

59. ادريس عليه السلام، شخصيتى در اوج راستگويى و راستى:

وَ اذْكُرْ فِي الْكِتابِ إِدْرِيسَ إِنَّهُ كانَ صِدِّيقاً نَبِيًّا.

مريم (19) 56

5. اسحاق عليه السلام‌

60. قرار دادن زبانى صادق و راستگو در ميان مردم از سوى خداوند، براى اسحاق عليه السلام:

فَلَمَّا اعْتَزَلَهُمْ وَ ما يَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَهَبْنا لَهُ إِسْحاقَ وَ يَعْقُوبَ وَ كُلًّا جَعَلْنا نَبِيًّا وَ وَهَبْنا لَهُمْ مِنْ رَحْمَتِنا وَ جَعَلْنا لَهُمْ لِسانَ صِدْقٍ عَلِيًّا. [1]

مريم (19) 49 و 50

6. اسماعيل عليه السلام‌

61. پيامبراكرم صلى الله عليه و آله، مأمور ياد آورى و بزرگداشت اسماعيل صادق‌الوعد در قرآن، به سبب اثبات راستگويى او در وعده‌ها در مقام عمل:

وَ اذْكُرْ فِي الْكِتابِ إِسْماعِيلَ إِنَّهُ كانَ صادِقَ الْوَعْدِ ....

مريم (19) 54

62. راستگويى در وعده‌ها، از صفات برجسته اسماعيل صادق الوعد:

وَ اذْكُرْ فِي الْكِتابِ إِسْماعِيلَ إِنَّهُ كانَ صادِقَ الْوَعْدِ ....

مريم (19) 54

7. انبيا

63. آشكار شدن راستگويى انبيا در روز قيامت، براى كافران:

وَ إِذْ أَخَذْنا مِنَ النَّبِيِّينَ مِيثاقَهُمْ وَ مِنْكَ وَ مِنْ نُوحٍ وَ إِبْراهِيمَ وَ مُوسى‌ وَ عِيسَى ابْنِ مَرْيَمَ وَ أَخَذْنا مِنْهُمْ مِيثاقاً غَلِيظاً لِيَسْئَلَ الصَّادِقِينَ عَنْ صِدْقِهِمْ وَ أَعَدَّ لِلْكافِرِينَ عَذاباً أَلِيماً. [2]

احزاب (33) 7 و 8

64. گواه گرفتن خداوند از سوى رسولان انطاكيه بر راستگويى آنان، در ادعاى اجراى وظايف تبليغى:

وَ اضْرِبْ لَهُمْ مَثَلًا أَصْحابَ الْقَرْيَةِ إِذْ جاءَهَا

[1] . مقصود از «لسان صدق» نام نيك انبياى ياد شده در ميان مردم است. (مجمع‌البيان، ج 5-/ 6، ص 799)

[2] . برخى گفته‌اند: مراد از «صادقين» در آيه ياد شده انبياهستند كه خداوند از سخنان راست و صادق آنان-/ كه به اقوام خود گفته‌اند يا از تصديق آنان از سوى اقوامشان-/ مى‌پرسد؛ به هر حال پرسش، به منظور محكوميّت كافران است. (روح‌المعانى، ج 12، جزء 21، ص 234)