بروز راستگويى‌

21. آشكار شدن ميزان راستگويى مدّعيان ايمان، فلسفه پيمان گرفتن از انبيا و ارسال آنها:

وَ إِذْ أَخَذْنا مِنَ النَّبِيِّينَ مِيثاقَهُمْ وَ مِنْكَ وَ مِنْ نُوحٍ وَ إِبْراهِيمَ وَ مُوسى‌ وَ عِيسَى ابْنِ مَرْيَمَ وَ أَخَذْنا مِنْهُمْ مِيثاقاً غَلِيظاً لِيَسْئَلَ الصَّادِقِينَ عَنْ صِدْقِهِمْ وَ أَعَدَّ لِلْكافِرِينَ عَذاباً أَلِيماً. [1]

احزاب (33) 7 و 8

22. آشكار شدن راستگويى توبه‌كنندگان واقعى، در ميدان عمل و تكاليف دشوار:

قُلْ لِلْمُخَلَّفِينَ مِنَ الْأَعْرابِ سَتُدْعَوْنَ إِلى‌ قَوْمٍ أُولِي بَأْسٍ شَدِيدٍ تُقاتِلُونَهُمْ أَوْ يُسْلِمُونَ فَإِنْ تُطِيعُوا يُؤْتِكُمُ اللَّهُ أَجْراً حَسَناً وَ إِنْ تَتَوَلَّوْا كَما تَوَلَّيْتُمْ مِنْ قَبْلُ يُعَذِّبْكُمْ عَذاباً أَلِيماً.

فتح (48) 16

23. امتحان انسانها با بلايا، موجب بروز ميزان راستگويى افراد در ادّعاى ايمان خود:

أَ حَسِبَ النَّاسُ أَنْ يُتْرَكُوا أَنْ يَقُولُوا آمَنَّا وَ هُمْ لا يُفْتَنُونَ‌ وَ لَقَدْ فَتَنَّا الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ فَلَيَعْلَمَنَّ اللَّهُ الَّذِينَ صَدَقُوا وَ لَيَعْلَمَنَّ الْكاذِبِينَ.

عنكبوت (29) 2 و 3

پاداش راستگويى‌

--) همين مدخل، راستگويان، پاداش راستگويان‌

تحقيق از راستگويى‌

24. لزوم تحقيق و تفحص براى اثبات راستگويى فاسق، در خبرهايش:

يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنْ جاءَكُمْ فاسِقٌ بِنَبَإٍ فَتَبَيَّنُوا أَنْ تُصِيبُوا قَوْماً بِجَهالَةٍ فَتُصْبِحُوا عَلى‌ ما فَعَلْتُمْ نادِمِينَ.

حجرات (49) 6

دعا براى راستگويى‌

25. دعاى ابراهيم عليه السلام به درگاه خدا، براى تداوم راه رسالت وى، در امّتهاى آينده، به وسيله گويندگانى راستگو (انبيا):

وَ اتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ إِبْراهِيمَ‌ وَ اجْعَلْ لِي لِسانَ صِدْقٍ فِي الْآخِرِينَ. [2]

شعراء (26) 69 و 84

26. اجابت درخواست ابراهيم عليه السلام در اعطاى زبانى راستگو به وى، با بعثت پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله:

وَ اتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ إِبْراهِيمَ‌ وَ اجْعَلْ لِي لِسانَ صِدْقٍ فِي الْآخِرِينَ. [3]

شعراء (26) 69 و 84

دعوت به راستگويى‌

27. دعوت خداوند از مؤمنان، به راستگويى و درستى در عمل:

يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ كُونُوا مَعَ الصَّادِقِينَ.

توبه (9) 119

[1] . برخى گفته‌اند: «ليسأل ...» بيان علّت و غايت براى اخذميثاق است. (روح‌المعانى، ج 12، جزء 21، ص 234)

[2] . برخى از مفسّران، «لسان صدق» را به انسانهاى صادق- كه همان پيامبران الهى‌اند- تفسير كرده، آن را همخوان با آيه «و تركنا عليه فى‌الآخرين» (صافات 37/ 108) دانسته‌اند. (الميزان، ج 15، ص 37)

[3] . برخى گفته‌اند: مقصود از «لسان صدق»، فرزندى صادق است كه در امّت خاتم به خدا دعوت كرده، حق را بر پا مى‌دارد كه مقصود، حضرت محمّد صلى الله عليه و آله است. (مجمع‌البيان، ج 7-/ 8، ص 304)