أَوْزِعْنِي أَنْ أَشْكُرَ نِعْمَتَكَ الَّتِي أَنْعَمْتَ عَلَيَّ وَ عَلى‌ والِدَيَّ وَ أَنْ أَعْمَلَ صالِحاً تَرْضاهُ‌ ... [1]

احقاف (46) 15

دعا براى ثبات‌قدم‌

161. دعاى طالوت و سپاهيان برگزيده او براى ثبات‌قدم، به هنگام رويارويى با سپاهيان جالوت:

فَلَمَّا فَصَلَ طالُوتُ بِالْجُنُودِ ... فَلَمَّا جاوَزَهُ هُوَ وَ الَّذِينَ آمَنُوا مَعَهُ‌ ... وَ لَمَّا بَرَزُوا لِجالُوتَ وَ جُنُودِهِ قالُوا رَبَّنا أَفْرِغْ عَلَيْنا صَبْراً وَ ثَبِّتْ أَقْدامَنا وَ انْصُرْنا عَلَى الْقَوْمِ الْكافِرِينَ.

بقره (2) 249 و 250

162. دعاى پيامبران و پرورش‌يافتگان مكتب آنان، براى ثبات‌قدم به هنگام مبارزه در راه خدا:

وَ كَأَيِّنْ مِنْ نَبِيٍّ قاتَلَ مَعَهُ رِبِّيُّونَ كَثِيرٌ ... وَ ما كانَ قَوْلَهُمْ إِلَّا أَنْ قالُوا ... وَ ثَبِّتْ أَقْدامَنا وَ انْصُرْنا عَلَى الْقَوْمِ الْكافِرِينَ.

آل‌عمران (3) 146 و 147

دعا براى حفظ آبرو

163. رسوا نشدن و حفظ آبرو در قيامت، از دعاهاى اولواالالباب:

... لِأُولِي الْأَلْبابِ‌ رَبَّنا وَ آتِنا ما وَعَدْتَنا عَلى‌ رُسُلِكَ وَ لا تُخْزِنا يَوْمَ الْقِيامَةِ إِنَّكَ لا تُخْلِفُ الْمِيعادَ.

آل‌عمران (3) 190 و 194

164. رسوا نشدن و حفظ آبرو در روز رستاخيز، از دعاهاى ابراهيم عليه السلام:

وَ اتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ إِبْراهِيمَ‌ وَ لا تُخْزِنِي يَوْمَ يُبْعَثُونَ.

شعراء (26) 69 و 87

دعا براى حواريّون‌

--) همين مدخل، دعاى عيسى عليه السلام‌

دعا براى خانواده‌

--) همين مدخل، دعا براى ذريّه، دعا براى فرزندان، دعا براى والدين، دعا براى همسر و دعاى لوط عليه السلام‌

دعا براى خروج از جهنّم‌

165. دعاى جهنّميان به درگاه الهى، براى خروج از جهنّم و جبران گذشته:

وَ مَنْ خَفَّتْ مَوازِينُهُ فَأُولئِكَ الَّذِينَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ فِي جَهَنَّمَ خالِدُونَ‌ رَبَّنا أَخْرِجْنا مِنْها فَإِنْ عُدْنا فَإِنَّا ظالِمُونَ.

مؤمنون (23) 103 و 107

دعا براى خوشنامى‌

166. دعاى ابراهيم عليه السلام، براى خوشنامى در ميان آيندگان:

وَ اتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ إِبْراهِيمَ‌ وَ اجْعَلْ لِي لِسانَ صِدْقٍ فِي الْآخِرِينَ.

شعراء (26) 69 و 84

دعا براى دنيا

167. بهره‌مندى از حسنه (مواهب دنيايى) بدون توجّه به آخرت، دعاى بعضى از مردم، پس از اجراى مناسك حج:

فَإِذا قَضَيْتُمْ مَناسِكَكُمْ‌ ... فَمِنَ النَّاسِ مَنْ يَقُولُ‌

[1] . مقصود از «انسان» در آيه، به قرينه «قال ربّ ...»، انسان‌هدايت‌يافته و رشديافته و عارف به حق است‌