138. دوستى پنهانى با دشمنان مؤمنان، موجب گمراهى و حركتى بى‌فرجام:

يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تَتَّخِذُوا عَدُوِّي وَ عَدُوَّكُمْ أَوْلِياءَ تُلْقُونَ إِلَيْهِمْ بِالْمَوَدَّةِ ... وَ مَنْ يَفْعَلْهُ مِنْكُمْ فَقَدْ ضَلَّ سَواءَ السَّبِيلِ.

ممتحنه (60) 1

139. نويدبخشى خداوند به مؤمنان، براى ايجاد دوستى ميان آنان و دشمنانشان:

عَسَى اللَّهُ أَنْ يَجْعَلَ بَيْنَكُمْ وَ بَيْنَ الَّذِينَ عادَيْتُمْ مِنْهُمْ مَوَدَّةً وَ اللَّهُ قَدِيرٌ وَ اللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ. [1]

ممتحنه (60) 7

140. تلاش دشمنان مؤمنان براى تجاوز به حريم جامعه اسلامى و آزار رساندن به آنها:

يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اذْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ هَمَّ قَوْمٌ أَنْ يَبْسُطُوا إِلَيْكُمْ أَيْدِيَهُمْ فَكَفَّ أَيْدِيَهُمْ عَنْكُمْ وَ اتَّقُوا اللَّهَ وَ عَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ. [2]

مائده (5) 11

141. خداوند، دفع‌كننده تجاوز و توطئه دشمنان مؤمنان در صدر اسلام:

يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اذْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ هَمَّ قَوْمٌ أَنْ يَبْسُطُوا إِلَيْكُمْ أَيْدِيَهُمْ فَكَفَّ أَيْدِيَهُمْ عَنْكُمْ‌ ... [3]

مائده (5) 11

142. خداوند، يارى‌كننده مؤمنان، در برابر دشمنانشان:

يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا ... وَ اللَّهُ أَعْلَمُ بِأَعْدائِكُمْ وَ كَفى‌ بِاللَّهِ وَلِيًّا وَ كَفى‌ بِاللَّهِ نَصِيراً.

نساء (4) 43 و 45

143. خداوند، ولىّ و كافى در سرپرستى براى مؤمنان در برابر دشمنانشان:

يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا ... وَ اللَّهُ أَعْلَمُ بِأَعْدائِكُمْ وَ كَفى‌ بِاللَّهِ وَلِيًّا وَ كَفى‌ بِاللَّهِ نَصِيراً.

نساء (4) 43 و 45

نيز--) همين مدخل، دشمنى با مؤمنان‌

مصاديق دشمنان مؤمنان‌

1. بيگانگان‌

144. بيگانگان، دشمن سرسخت مؤمنان:

يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تَتَّخِذُوا بِطانَةً مِنْ دُونِكُمْ لا يَأْلُونَكُمْ خَبالًا ... ها أَنْتُمْ أُولاءِ تُحِبُّونَهُمْ وَ لا يُحِبُّونَكُمْ وَ تُؤْمِنُونَ بِالْكِتابِ كُلِّهِ وَ إِذا لَقُوكُمْ قالُوا آمَنَّا وَ إِذا خَلَوْا عَضُّوا عَلَيْكُمُ الْأَنامِلَ مِنَ الْغَيْظِ قُلْ مُوتُوا بِغَيْظِكُمْ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ.

آل‌عمران (3) 118 و 119

145. لزوم هشيارى مؤمنان، در برابر توطئه‌ها و كينه‌توزيهاى دشمنان:

يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تَتَّخِذُوا بِطانَةً مِنْ دُونِكُمْ لا يَأْلُونَكُمْ خَبالًا وَدُّوا ما عَنِتُّمْ قَدْ بَدَتِ الْبَغْضاءُ مِنْ أَفْواهِهِمْ‌ ... ء ها أَنْتُمْ أُولاءِ تُحِبُّونَهُمْ وَ لا يُحِبُّونَكُمْ وَ تُؤْمِنُونَ بِالْكِتابِ كُلِّهِ وَ إِذا لَقُوكُمْ قالُوا آمَنَّا وَ إِذا خَلَوْا عَضُّوا عَلَيْكُمُ الْأَنامِلَ مِنَ الْغَيْظِ قُلْ مُوتُوا بِغَيْظِكُمْ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ.

آل‌عمران (3) 118 و 119

[1] . مقصود از ايجاد دوستى ميان مؤمنان و مشركان، توفيق مشركان به اسلام آوردن است. (الميزان، ج 19، ص 233)

[2] . بنا بر قولى مقصود از آيه، لطف خدا به مسلمانان است كه دشمنانشان را از تجاوز به آنان بازداشته است. (مجمع‌البيان، ج 3-/ 4، ص 263)

[3] . بنا بر قولى مقصود از آيه، لطف خدا به مسلمانان است كه دشمنانشان را از تجاوز به آنان بازداشته است. (مجمع‌البيان، ج 3-/ 4، ص 263)