208. خوف از خداوند، همراه با ميل و رغبت به او، زمينه‌ساز سبقت در خير:

فَاسْتَجَبْنا لَهُ وَ وَهَبْنا لَهُ يَحْيى‌ وَ أَصْلَحْنا لَهُ زَوْجَهُ إِنَّهُمْ كانُوا يُسارِعُونَ فِي الْخَيْراتِ وَ يَدْعُونَنا رَغَباً وَ رَهَباً وَ كانُوا لَنا خاشِعِينَ.

انبياء (21) 90

8. خوف از معاد

209. ترس از معاد، عاملى براى شتاب در كار خير:

... وَ قُلُوبُهُمْ وَجِلَةٌ أَنَّهُمْ إِلى‌ رَبِّهِمْ راجِعُونَ‌ أُولئِكَ يُسارِعُونَ فِي الْخَيْراتِ‌ ....

مؤمنون (23) 60 و 61

منشأ سبقت در خير

1. اذن خدا

210. اذن خداوند، منشأ سبقت در كارهاى خير:

... وَ مِنْهُمْ سابِقٌ بِالْخَيْراتِ بِإِذْنِ اللَّهِ‌ ....

فاطر (35) 32

2. فضل خدا

211. توفيق پيشتازى و سبقت در خير، فضل بزرگ الهى:

... وَ مِنْهُمْ سابِقٌ بِالْخَيْراتِ بِإِذْنِ اللَّهِ ذلِكَ هُوَ الْفَضْلُ الْكَبِيرُ.

فاطر (35) 32

سخن خير و مكذّبان‌

212. تكذيب‌كنندگان آيات الهى، لال از هرگونه سخن خير:

وَ الَّذِينَ كَذَّبُوا بِآياتِنا صُمٌّ وَ بُكْمٌ‌ ... [1]

انعام (6) 39

ظهور اعمال خير

--) عمل، عمل خير، ظهور عمل خير

علم به خير

213. آگاهى خداوند به خير بندگان:

... ذلِكُمْ خَيْرٌ لَكُمْ عِنْدَ بارِئِكُمْ‌ ....

بقره (2) 54

نيز

--)

بقره (2) 103 و 106 و 110 و 158 و 184 و 197 و 215 و 216 و 220 و 221 و 263 و 269 و 271 و 273 و 280؛ آل‌عمران (3) 15 و 110 و 115 و 157 و 178 و 180 و 198؛ نساء (4) 19 و 25 و 46 و 59 و 66 و 77 و 114 و 127 و 128 و 149 و 170 و 171؛ انعام (6) 17 و 32؛ اعراف (7) 26 و 85 و 169؛ انفال (8) 19 و 23 و 70؛ توبه (9) 3 و 41 و 61 و 74 و 88 و 109؛ يونس (10) 11 و 58 و 107 و 109؛ هود (11) 31؛ يوسف (12) 57 و 109؛ نحل (16) 30 و 95 و 126؛ كهف (18) 44 و 46 و 81؛ مريم (19) 76؛ طه (20) 131؛ انبياء (21) 35 و 73 و 90؛ حج (22) 30 و 36؛ مؤمنون (23) 56 و 61 و 72؛ نور (24) 11 و 27 و 60؛ فرقان (25) 10 و 15؛ نمل (27) 89؛ قصص (28) 60 و 80 و 84؛ عنكبوت (29) 16؛ روم (30) 38؛ احزاب (33) 25؛ فاطر (35) 32؛ صافات (37) 62؛ فصلت (41) 40؛ شورى (42) 36؛ زخرف (43) 32؛ دخان (44) 37؛ محمّد (47) 21؛ حجرات (49) 5 و 11؛ قمر (54) 43؛ رحمن (55) 70؛ مجادله (58) 12؛ صفّ (61) 11؛ جمعه (62) 9 و 11؛ تغابن (64) 16؛ تحريم (66) 5؛ مزمل (73) 20؛ اعلى‌ (87) 17؛ ضحى (93) 4؛ قدر (97) 3؛ بينه (98) 7.

214. رويگردانان از تعهّدات الهى، مردمى ناآگاه و بى‌توجّه به پاداشهاى برتر خداوندى:

وَ لا تَشْتَرُوا بِعَهْدِ اللَّهِ ثَمَناً قَلِيلًا إِنَّما عِنْدَ اللَّهِ هُوَ خَيْرٌ لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ.

نحل (16) 95

[1] . از امام باقر عليه السلام درباره آيه مزبور سؤال شد. فرمود: «بكم» يعنى لال‌اند از گفتن سخن خير. (تفسير قمى، ج 1، ص 206)