88. دفاع و حمايت از خيانتكنندگان به خويشتن، مورد نهى خداوند:
وَ لا تُجادِلْ عَنِ الَّذِينَ يَخْتانُونَ أَنْفُسَهُمْ إِنَّ
اللَّهَ لا يُحِبُّ مَنْ كانَ خَوَّاناً أَثِيماً.
نساء (4) 107
89. خيانت به خويشتن، موجب محروميّت از محبّت الهى:
وَ لا تُجادِلْ عَنِ الَّذِينَ يَخْتانُونَ أَنْفُسَهُمْ إِنَّ
اللَّهَ لا يُحِبُّ مَنْ كانَ خَوَّاناً أَثِيماً.
نساء (4) 107
90. خيانتكاران به خويشتن، مردمان گناهكار:
وَ لا تُجادِلْ عَنِ الَّذِينَ يَخْتانُونَ أَنْفُسَهُمْ إِنَّ
اللَّهَ
[1] . در معناى آيه گفته شده كه خدا مىداند شما با نافرمانى به
خويشتن خيانت مىكنيد؛ يعنى امانت خوددارى از مباشرت با همسر را رعايت نمىكنيد.
(مجمعالبيان، ج 1-/ 2، ص 504)
[2] . خداوند فرمود: «يختانون أنفسهم» در حالى كه بهديگران خيانت
ورزيده بودند. اين تعبير به اين جهت است كه زيان خيانت به ديگران به خود آن
خيانتكار برمىگردد. (همان، ج 3-/ 4، ص 163)