در قرآن به صراحت از خضر عليه السلام نام برده نشده، ولى با عنوان
«عبداً من عبادنا ...» در آيه 65 كهف (18) از او ياد شده است. اسم اصلى او «تاليا
بن ملكان بن عابر بن ارْفَخْشد بن سام بن نوح»[1] و لقب او خضر عليه السلام است.
برخى روايات او را همچون «ذوالقرنين»، تنها مردى دانشمند[2] و برخى او را پيامبر مىدانند.[3] معجزهاش اين بوده كه هيچگاه بر
چوب خشك يا زمينى نمىنشست، مگر اينكه سبز و خرّم مىگشت، به همين جهت به خضر نام
نهاده شده است.[4] در اين مدخل، از آيه «فوجدا عبداً من عبادنا ...» استفاده شده
است.
اهمّ عناوين: اطاعت از خضر عليه السلام، پيشگويى خضر عليه السلام،
درخواست از خضر عليه السلام، رفتارهاى خضر عليه السلام، فضايل خضر عليه السلام،
مسئوليّت خضر عليه السلام.
اجازه از خضر عليه السلام
--) همين مدخل، درخواست از خضر عليه السلام
احترام به خضر عليه السلام
1. ادب و احترام موسى عليه السلام، در برابر خضر عليه السلام:
[5] . درخواست استفهامى موسى عليه السلام و رشدآفرين دانستن علم
خضر عليه السلام، امر تلقّى نمودن توصيههايش و قول عدم مخالفت با او نشانه ادب
موسى عليه السلام در برابر خضر عليه السلام است