عَلى‌ سَفَرٍ أَوْ جاءَ أَحَدٌ مِنْكُمْ مِنَ الْغائِطِ أَوْ لامَسْتُمُ النِّساءَ فَلَمْ تَجِدُوا ماءً فَتَيَمَّمُوا صَعِيداً طَيِّباً فَامْسَحُوا بِوُجُوهِكُمْ وَ أَيْدِيكُمْ مِنْهُ‌ ....

مائده (5) 6

وَ اذْكُرْ فِي الْكِتابِ مَرْيَمَ إِذِ انْتَبَذَتْ مِنْ أَهْلِها مَكاناً شَرْقِيًّا قالَتْ أَنَّى يَكُونُ لِي غُلامٌ وَ لَمْ يَمْسَسْنِي بَشَرٌ وَ لَمْ أَكُ بَغِيًّا.

مريم (19) 16 و 20

نيز--) ادب، ادب سخن گفتن‌

اذن خدا

--) اذن الهى‌

اذيّت خدا

48. آزار رساندن به خدا، موجب لعنت الهى در دنيا و آخرت:

إِنَّ الَّذِينَ يُؤْذُونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ لَعَنَهُمُ اللَّهُ فِي الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ ... [1]

احزاب (33) 57

49. آزار دادن خداوند، حرام و ناروا:

إِنَّ الَّذِينَ يُؤْذُونَ اللَّهَ‌ ... وَ أَعَدَّ لَهُمْ عَذاباً مُهِيناً.

احزاب (33) 57

50. ايذاى خدا، سبب عذاب خفّت‌بار الهى در آخرت:

إِنَّ الَّذِينَ يُؤْذُونَ اللَّهَ‌ ... وَ أَعَدَّ لَهُمْ عَذاباً مُهِيناً.

احزاب (33) 57

اراده خدا

--) مشيّت خدا

ارث خدا

--) وارث/ اسماوصفات و همين مدخل، وراثت خدا

ازليّت خدا

--) اوّل/ اسماوصفات‌

استعاذه به خدا

--) استعاذه، استعاذه به خدا

استهزاهاى خدا

51. استهزاكنندگانِ مؤمنان، مورد استهزا و كيفر خفّت‌بار خداوند:

وَ إِذا لَقُوا الَّذِينَ آمَنُوا قالُوا آمَنَّا وَ إِذا خَلَوْا إِلى‌ شَياطِينِهِمْ قالُوا إِنَّا مَعَكُمْ إِنَّما نَحْنُ مُسْتَهْزِؤُنَ‌ اللَّهُ يَسْتَهْزِئُ بِهِمْ وَ يَمُدُّهُمْ فِي طُغْيانِهِمْ يَعْمَهُونَ.آيت الله هاشمى رفسنجانى و برخى از محققان مركز فرهنگ ومعارف قرآن، فرهنگ قرآن، 33جلد، موسسه بوستان كتاب - قم، چاپ: اول، 1384.

بقره (2) 14 و 15

الَّذِينَ يَلْمِزُونَ الْمُطَّوِّعِينَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ‌ ...

فَيَسْخَرُونَ مِنْهُمْ سَخِرَ اللَّهُ مِنْهُمْ‌ ....

توبه (9) 79

اسم اعظم خدا

--) اسم اعظم‌

اسماى حسناى خدا

--) اسماوصفات‌

اسماى خدا

--) اسماوصفات‌

اضلالهاى خدا

52. گمراهى برخى انسانها، برخاسته از مشيّت و اراده الهى:

... وَ أَمَّا الَّذِينَ كَفَرُوا فَيَقُولُونَ ما ذا أَرادَ اللَّهُ بِهذا مَثَلًا يُضِلُّ بِهِ كَثِيراً وَ يَهْدِي بِهِ كَثِيراً وَ ما يُضِلُّ بِهِ إِلَّا الْفاسِقِينَ. [2]

بقره (2) 26

[1] . اذيّت خدا به مخالفت با اوامر و توصيف وى به صفاتى كه از آن منزّه مى‌باشد، تفسير شده است. (مجمع‌البيان، ج 7-/ 8، ص 579)

[2] . نسبت اضلال به خدا به اين معنا است كه در حقيقت، گمراهى، ريشه در اختيار خود انسان دارد و اضلال خدا، پيامد و كيفر فسق، كفر و تبهكاريهاى او است. در حقيقت، اضلال خدا به معناى رها كردن انسان به حال خود است. (مجمع‌البيان، ج 9- 10، ص 117)