حيض‌

حيض، خون سياه غليظى است كه غالباً همراه با سوزش و حرارت، هنگام بلوغ زن از رحم وى خارج مى‌شود كه به تناسب طبيعت وى در زمانهاى بعد، به صورت عادت‌ [ماهانه‌] درمى‌آيد. [1] در اين مدخل از واژه‌ «محيض» و «قروء» استفاده شده است.

آميزش در حيض‌

1. آميزش جنسى در ايّام حيض، زيانبار و خلاف پاكيزگى:

وَ يَسْئَلُونَكَ عَنِ الْمَحِيضِ قُلْ هُوَ أَذىً فَاعْتَزِلُوا النِّساءَ فِي الْمَحِيضِ‌ ... إِنَّ اللَّهَ‌ ... وَ يُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِينَ. [2]

بقره (2) 222

2. موظّف بودن شوهران به ترك آميزش با همسرانشان، در ايّام حيض:

وَ يَسْئَلُونَكَ عَنِ الْمَحِيضِ‌ ... فَاعْتَزِلُوا النِّساءَ فِي الْمَحِيضِ وَ لا تَقْرَبُوهُنَّ حَتَّى يَطْهُرْنَ‌ ... [3]

بقره (2) 222

3. پرهيزكنندگان از آميزش در حال حيض، بهره‌مند از دوستى خدا:

وَ يَسْئَلُونَكَ عَنِ الْمَحِيضِ قُلْ هُوَ أَذىً فَاعْتَزِلُوا النِّساءَ فِي الْمَحِيضِ وَ لا تَقْرَبُوهُنَّ حَتَّى يَطْهُرْنَ فَإِذا تَطَهَّرْنَ فَأْتُوهُنَّ مِنْ حَيْثُ أَمَرَكُمُ اللَّهُ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ وَ يُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِينَ.

بقره (2) 222

4. توبه‌كنندگان از گناه آميزش در حال حيض، مورد محبّت خداوند:

وَ يَسْئَلُونَكَ عَنِ الْمَحِيضِ قُلْ هُوَ أَذىً فَاعْتَزِلُوا النِّساءَ فِي الْمَحِيضِ وَ لا تَقْرَبُوهُنَّ حَتَّى يَطْهُرْنَ فَإِذا تَطَهَّرْنَ فَأْتُوهُنَّ مِنْ حَيْثُ أَمَرَكُمُ اللَّهُ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ وَ يُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِينَ.

بقره (2) 222

نيز--) همين مدخل، احكام حيض‌

احكام حيض‌

5. حرمت آميزش با زنان حائض، تا زمان پاك شدن آنان از حيض:

... فَاعْتَزِلُوا النِّساءَ فِي الْمَحِيضِ وَ لا تَقْرَبُوهُنَّ حَتَّى يَطْهُرْنَ‌ .... [4]

بقره (2) 222

6. جواز ازدواج زنان مطلّقه، پس از سه طُهر:

وَ الْمُطَلَّقاتُ يَتَرَبَّصْنَ بِأَنْفُسِهِنَّ ثَلاثَةَ قُرُوءٍ وَ لا يَحِلُّ لَهُنَّ أَنْ يَكْتُمْنَ ما خَلَقَ اللَّهُ فِي أَرْحامِهِنَ‌ .... [5]

بقره (2) 228

[1] . معجم فقه‌الجواهر، ج 2، ص 381، «حيض»

[2] . نهى از آميزش در ايّام حيض و سپس اظهار محبّت به پاكيزگان، مى‌تواند اشاره به برداشت مزبور باشد و با توجّه به اينكه جواز آميزش جنسى، وابسته به قطع خون و تحصيل طهارت شده است، مى‌توان استفاده كرد كه آميزش در ايام حيض، خلاف بهداشت و پاكيزگى است و ممكن است، سؤال، از مقاربت در ايّام حيض باشد؛ نه خود حيض و ماهيّت آن. بر اين مبنا كلمه «هو» به آميزش در ايّام حيض برمى‌گردد؛ يعنى بگو: اى پيامبر، آميزش در ايّام حيض، زيانبار است‌

[3] . محيض اوّل، مصدر و محيض دوم، اسم زمان است ومقصود از آن، ترك آميزش در ايّام حيض است. (الميزان، ج 2، ص 208)

[4] . از نظر بيشتر فقها آميزش در صورت قطع دم و قبل از غسل جايز است، چنانكه مقتضاى روايات و جمع بين آنها همين است (زبدةالبيان، ص 63) برخى گفته‌اند: شستن محلّ يا وضو نيز لازم است. (مجمع‌البيان، ج 1- 2، ص 563)

[5] . «قروء» جمع «قرء» است و از جهت اشتراك يا حقيقت و مجاز، هم بر حيض اطلاق مى‌شود و هم بر طهر (زبدةالبيان، ص 745) و مقصود از آن به اعتقاد فقهاى شيعه، طهر است. (زبدةالبيان، ص 745؛ مجمع‌البيان، ج 1- 2، ص 573)