حىّ، از اسما و صفات خداوند[1] و به معناى داراى حيات ثابت است. اين كلمه مانند هر صفت مشبّهه
دلالت بر دوام دارد.[2]
حيات خداوند حيات حقيقى و عين ذات اوست و عارض شدن مرگ بر او محال است.[3] صفت حىّ در آيات ذيل مطرح شده است:
حويطب بن عبدالعزّى بن ابىقيس، مكنَّى به ابومحمد از قريش، تيره
بنىعامر بن لُؤَىّ،[4]
از اسلامآورندگان پس از فتح مكّه[5] و از «مؤلّفة قلوبهم» بود.[6] ذيل آيه 60 توبه (9) وى از كسانى دانسته شده كه پيامبر صلى الله
عليه و آله در غزوه حنين، براى تأليف قلوب آنان، سهمى از صدقات را بدانان بخشيد.[7] برخى مفسّران، ذيل آيه 47 اسراء
(17) نيز از وى ياد كردهاند كه با استماع مخفيانه قرآن، پيامبر صلى الله عليه و
آله را به كهانت متّهم كرد.[8]