حميّت‌

--) تعصّب‌

حميد/ اسماوصفات‌

حميد از حمد [ستايش‌] و از اسماى حسناى الهى، به معناى حامد بُود، ستاينده خود و ستاينده مؤمنان و به معنى محمود بود، ستوده، ستودن خود مر خود را و سُتودن مؤمنان او را، [1] به معناى كسى كه ستايش براى‌ او ثابت شده است‌ [2] و اطلاق آن به معناى فاعلى‌ [حامد] و مفعولى‌ [محمود] بر خداوند جايز است. [3] اين اسم و صفت الهى در آيات ذيل مطرح شده است:

بقره (2) 267؛ نساء (4) 131؛ هود (11) 73؛ ابراهيم (14) 1 و 8؛ حج (22) 24 و 64؛ لقمان (31) 12 و 26؛ سبأ (34) 6؛ فاطر (35) 15؛ فصّلت (41) 42؛ شورى (42) 28؛ حديد (57) 24؛ ممتحنه (60) 6؛ تغابن (64) 6؛ بروج (85) 8

نيز--) حمد، حمد خدا

حميم‌

--) جهنّم‌

[1] . رَوح الارواح فى شرح اسماء الملك الفتّاح، ص 467

[2] . التحقيق، ج 1- 2، ص 281، «حمد»

[3] . مفردات، ص 256، «حمد»