[1] . در صورت وجوب يا استحباب صلوات به پرداخت كننده زكات بر
پيامبر صلى الله عليه و آله جانشين آن حضرت و مأمور جمعآورى زكات و فقيه هم همان
حكم را خواهد داشت. (كنزالعرفان، ج 1، ص 128)
[2] . برخى گفتهاند: آيه شريفه بر جواز صلوات بر غيرپيامبر دلالت
دارد. (زبدةالبيان، ص 250)
[3] . فرمان به تقواپيشگى پس از تجويز استفادههاى خوراكى از شكار
مىتواند اشاره به پرهيز از اسراف در قتل و دورى از اتلاف بيهوده همانند صيد لهوى
باشد. (الميزان، ج 5، ص 202)
[4] . بنا بر اينكه «متاعاً» مفعولله باشد. (زبدةالبيان، ص 378)
[5] . از امام صادق عليه السلام روايت شده: هر گاه نام خدا را بُرد
و شكار كرد، بخورد و اگر شكار كرد در حالى كه نام خدا را قبلًا نبرده پس نبايد
بخورد و اين است آيه شريفه: «ما علّمتم من الجوارح مكلّبين». (الكافى، ج 6، ص 205،
ح 16؛ تفسير نورالثقلين، ج 1، ص 592، ح 44)