[1] . مقصود از طيّباتى كه بر يهود حرام شد، چيزى است كه در آيه «و
على الّذين هادوا حرّمنا كلّ ذى ظفر» (انعام
(6) 146) آمده و بنا بر قولى «ذى ظفر»
شامل شتر و ... مىشود. (مجمعالبيان، ج 3-/ 4، ص 213 و 584)
[2] . «بهيمة الانعام» به شتر، گاو و گوسفند تفسير گرديده است.
(همان، ص 234)
[3] . «بحيره» به ماده شترى گفته مىشود كه پنج بچه زاييده باشد كه
آخرين آنها نر باشد. گوش چنين ماده شترى را چاك داده، از سوار شدن و نحر آن امتناع
ورزيده و از وارد شدن آن به هر آب و چراگاهى جلوگيرى نمىكردند. (مجمعالبيان، ج
3-/ 4، ص 389)؛ «سائبه» بنابه يك قول، به شترى گفته مىشود كه ده ماده شتر زائيده
باشد. «حام» به شتر نرى گفته مىشود كه از صلبش ده شتر به وجود آمده باشد.
(مجمعالبيان، ج 3-/ 4، ص 390)