[1] . مناسبت حكم و موضوع اقتضا مىكند كه گفته شود مقصود از اظهار
عيوب ظالم گفتارى است كه مظلوم به وسيله آن ستمگرى ظالم را نسبت به خودش بيان كند
و به افشاگرى آن بپردازد، بنابراين مظلوم حق ندارد بديهاى ديگر ظالم را كه
رابطهاى با ظلم او ندارد افشا نمايد
[2] . ناخشنودى خداوند «لايحبّ اللّه» كنايه از نهى الهى و جعل
حرمت است و تهديد ذيل آيه «و كان اللّه سميعاً عليماً» مؤيّد اين برداشت است
[3] . واگذارى املاى سند دين به مديون «وَ لْيُمْلِلِ الّذى عليه
الحق» ظاهراً حاكى از نفوذ اقرار وى بر خويشتن است