وَ ما عَلَّمْتُمْ مِنَ الْجَوارِحِ مُكَلِّبِينَ تُعَلِّمُونَهُنَّ مِمَّا عَلَّمَكُمُ اللَّهُ فَكُلُوا مِمَّا أَمْسَكْنَ عَلَيْكُمْ وَ اذْكُرُوا اسْمَ اللَّهِ عَلَيْهِ‌ ... [1]

مائده (5) 4

638. وجوب ذكر نام خدا، هنگام نحر كردن شتران قربانى:

وَ الْبُدْنَ جَعَلْناها لَكُمْ مِنْ شَعائِرِ اللَّهِ لَكُمْ فِيها خَيْرٌ فَاذْكُرُوا اسْمَ اللَّهِ عَلَيْها صَوافَ‌ ....

حج (22) 36

639. حرمت ايجاد تغيير و تحوّل در اسما و صفات خداوند:

وَ لِلَّهِ الْأَسْماءُ الْحُسْنى‌ فَادْعُوهُ بِها وَ ذَرُوا الَّذِينَ يُلْحِدُونَ فِي أَسْمائِهِ سَيُجْزَوْنَ ما كانُوا يَعْمَلُونَ. [2]

اعراف (7) 180

640. عدم جواز خواندن خدا با اسما و صفات، حاكى از نقص و محدوديّت:

وَ لِلَّهِ الْأَسْماءُ الْحُسْنى‌ فَادْعُوهُ بِها وَ ذَرُوا الَّذِينَ يُلْحِدُونَ فِي أَسْمائِهِ سَيُجْزَوْنَ ما كانُوا يَعْمَلُونَ. [3]

اعراف (7) 180

641. ممنوعيّت تشبيه صفات خدا، به صفات خلق:

فَلا تَضْرِبُوا لِلَّهِ الْأَمْثالَ‌ ... [4]

نحل (16) 74

642. استحباب آغاز كارها با نام «اللّه» و گفتن «بسم اللّه»:

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ. [5]

حمد (1) 1

وَ قالَ ارْكَبُوا فِيها بِسْمِ اللَّهِ مَجْراها وَ مُرْساها ....

هود (11) 41

643. استحباب قرائت (قرآن) با نام خدا:

اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذِي خَلَقَ.

علق (96) 1

644. مطلوبيّت ياد كردن خدا با اسماى او:

وَ اذْكُرِ اسْمَ رَبِّكَ‌ ....

مزمّل (73) 8

وَ اذْكُرِ اسْمَ رَبِّكَ بُكْرَةً وَ أَصِيلًا.

انسان (76) 25

645. جواز و كفايت ذكر هر يك از نامهاى خدا، هنگام ذبح يا نحر قربانى:

فَكُلُوا مِمَّا ذُكِرَ اسْمُ اللَّهِ عَلَيْهِ إِنْ كُنْتُمْ بِآياتِهِ مُؤْمِنِينَ‌ وَ ما لَكُمْ أَلَّا تَأْكُلُوا مِمَّا ذُكِرَ اسْمُ اللَّهِ عَلَيْهِ وَ قَدْ فَصَّلَ لَكُمْ ما حَرَّمَ عَلَيْكُمْ إِلَّا مَا اضْطُرِرْتُمْ إِلَيْهِ‌ ... وَ لا تَأْكُلُوا مِمَّا لَمْ يُذْكَرِ اسْمُ اللَّهِ عَلَيْهِ وَ إِنَّهُ لَفِسْقٌ‌ ....

انعام (6) 118 و 119 و 121

لِيَشْهَدُوا مَنافِعَ لَهُمْ وَ يَذْكُرُوا اسْمَ اللَّهِ فِي أَيَّامٍ مَعْلُوماتٍ عَلى‌ ما رَزَقَهُمْ مِنْ بَهِيمَةِ الْأَنْعامِ فَكُلُوا مِنْها وَ أَطْعِمُوا الْبائِسَ الْفَقِيرَ.

حج (22) 28

وَ لِكُلِّ أُمَّةٍ جَعَلْنا مَنْسَكاً لِيَذْكُرُوا اسْمَ اللَّهِ عَلى‌ ما رَزَقَهُمْ مِنْ بَهِيمَةِ الْأَنْعامِ‌ ....

حج (22) 34

[1] . ضمير «عليه» به «ما علمتم» برمى‌گردد، بنابراين معناى «واذكروا اسم‌اللَّه عليه» اين است كه هنگام فرستادن سگ [براى شكار] نام خدا را ببريد. (زبدةالبيان، ص 796)

[2] . «ذروا الّذين ...» كسانى را كه در اسماى خدا انحراف ايجاد مى‌كنند و بتهاى خود را به آن نام مى‌نامند و آن را با زيادى و نقصان تغييرش مى‌دهند به خود رها كن. مشركان «لات» را از اللَّه و «عزى» را از عزيز و «منات» را از منّان مشتق كرده‌اند. (مجمع‌البيان، ج 3-/ 4، ص 773)

[3] . بنا بر قولى، مقصود از «يلحدون ...» وصف كردن و ناميدن خدا به چيزى است كه لايق او نيست. (همان)

[4] . معناى آيه چنين است كه خدا را به چيزى كه او را به غيرش تشبيه كند وصف نكنيد و او را با خلقش مقايسه ننماييد. (الميزان، ج 12، ص 299)

[5] . مى‌توان از [بسمله در آغاز سوره فاتحه‌] استدلال كرد براى راجحيّت تسميه در آغاز هر كارى، جز مواردى كه به دليل خاصّ استثنا شده، زيرا ظاهر اين است كه آغاز كردن [فاتحه با بسمله‌] براى تعليم بندگان است كه چگونه كارشان را آغاز نمايند. (زبدةالبيان، ص 22)