حكم اذيّت‌

1. اذيّت انبيا

344. حرمت اذيّت و آزاررسانى به انبيا:

... وَ لَنَصْبِرَنَّ عَلى‌ ما آذَيْتُمُونا ... وَ قالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِرُسُلِهِمْ لَنُخْرِجَنَّكُمْ مِنْ أَرْضِنا أَوْ لَتَعُودُنَّ فِي مِلَّتِنا فَأَوْحى‌ إِلَيْهِمْ رَبُّهُمْ لَنُهْلِكَنَّ الظَّالِمِينَ.

ابراهيم (14) 12 و 13

وَ إِذْ قالَ مُوسى‌ لِقَوْمِهِ يا قَوْمِ لِمَ تُؤْذُونَنِي وَ قَدْ تَعْلَمُونَ أَنِّي رَسُولُ اللَّهِ إِلَيْكُمْ فَلَمَّا زاغُوا أَزاغَ اللَّهُ قُلُوبَهُمْ وَ اللَّهُ لا يَهْدِي الْقَوْمَ الْفاسِقِينَ.

صفّ (61) 5

2. اذيّت خدا

345. حرمت آزاررسانى به خدا «با مخالفت اوامر الهى و الحاد در اسما و صفات»:

إِنَّ الَّذِينَ يُؤْذُونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ لَعَنَهُمُ اللَّهُ فِي الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ وَ أَعَدَّ لَهُمْ عَذاباً مُهِيناً. [1]

احزاب (33) 57

3. اذيّت زناكاران‌

346. وجوب اذيّت و تعزير مرد و زن مجرّد در صورت عدم توبه و اصلاح، به دليل ارتكاب زنا «قبل از نسخ»:

وَ اللَّاتِي يَأْتِينَ الْفاحِشَةَ ... وَ الَّذانِ يَأْتِيانِها مِنْكُمْ فَآذُوهُما فَإِنْ تابا وَ أَصْلَحا فَأَعْرِضُوا عَنْهُما ... [2]

نساء (4) 15 و 16

4. اذيّت صدقه‌بگيران‌

347. اذيّت صدقه‌بگيران، امرى ناروا و سبب بطلان صدقه:

يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تُبْطِلُوا صَدَقاتِكُمْ بِالْمَنِّ وَ الْأَذى‌ ....

بقره (2) 264

5. اذيّت لواطكار

348. وجوب آزار رساندن به لواطكار، در صورت عدم توبه و اصلاح او با تعزير «قبل از نسخ»:

وَ اللَّاتِي يَأْتِينَ الْفاحِشَةَ مِنْ نِسائِكُمْ فَاسْتَشْهِدُوا عَلَيْهِنَّ أَرْبَعَةً مِنْكُمْ‌ ... وَ الَّذانِ يَأْتِيانِها مِنْكُمْ فَآذُوهُما فَإِنْ تابا وَ أَصْلَحا فَأَعْرِضُوا عَنْهُما ... [3]

نساء (4) 15 و 16

6. اذيّت محمّد صلى الله عليه و آله‌

349. اذيّت كردن پيامبر صلى الله عليه و آله حرام و گناهى بزرگ، در پيشگاه خدا:

وَ مِنْهُمُ الَّذِينَ يُؤْذُونَ النَّبِيَّ وَ يَقُولُونَ هُوَ أُذُنٌ قُلْ أُذُنُ‌ ... وَ الَّذِينَ يُؤْذُونَ رَسُولَ اللَّهِ لَهُمْ عَذابٌ أَلِيمٌ.

توبه (9) 61

... وَ ما كانَ لَكُمْ أَنْ تُؤْذُوا رَسُولَ اللَّهِ‌ ... إِنَّ ذلِكُمْ كانَ عِنْدَ اللَّهِ عَظِيماً.

احزاب (33) 53

إِنَّ الَّذِينَ يُؤْذُونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ لَعَنَهُمُ اللَّهُ فِي الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ وَ أَعَدَّ لَهُمْ عَذاباً مُهِيناً.

احزاب (33) 57

[1] . بنا بر قولى، مقصود از ايذاى خدا، سخنان ناحق درباره‌او و شريك پنداشتن براى او و الحاد در اسما و صفات او است. (الكشّاف، ج 3، ص 559؛ مجمع‌البيان، ج 7-/ 8، ص 579)

[2] . بنا بر قولى، اذيّت درباره زن و مرد مجرّد است كه مرتكب زنا شده باشند و مقصود از اذيّت، سرزنش و توبيخ زبانى است و جمهور مفسّران معتقدند كه اين آيه به حدّ تعيين شده در سوره نور نسخ شده است. (مجمع‌البيان، ج 3-/ 4، ص 35)

[3] . چون در آيه پيشين، حكم زن زناكار بيان شده، آيه مذكور درباره غير زنان است، و مقصود از «اللّذان» مى‌تواند كسانى باشد كه مرتكب لواط مى‌شوند. (همان، ص 34)