[1] . «فتى» در آيه شريفه به معناى غلام جوان است. (مجمعالبيان،
ج 5-/ 6، ص 350)
[2] . از امام باقر عليه السلام روايت شده: جانشين موسىبنعمران،
يوشعبننون بود و او جوان همراه موسى عليه السلام بود كه خداوند از او در قرآن
ياد كرده است. (تفسير عيّاشى، ج 2، ص 330، ح 42)
[3] . «فتاة» در لغت به معناى دختر جوان و معناى كنايى آنكنيز
است. (مفردات، ص 625، «فتى») گفتنى است كه وصف جوان يا لحاظ مطلق كنيز در آيه
براى احتراز نيست، بلكه غالبى است. برداشت بر اساس معناى لغوى است
[4] . امام علىّبنابىطالب عليه السلام درباره «و لاتكرهوا
فتياتكم» فرمود: اهل جاهليّت، كنيزان خود را به زنا وادار مىكردند؛ سپس در اسلام
از اين كار نهى شدند. (الدّرالمنثور، ج 5، ص 84)