[1] . «والّذين تَبَوَّؤُ ...» عطف بر «المهاجرين» است و مقصود از
آن، انصار ساكن مدينه است كه بنابراين با مهاجران در «فىء» سهيم و شريكاند.
(الميزان، ج 19، ص 205)
[2] . در ذيل آيه از على عليه السلام نقل شده است كه مقصود از «ذوى
القربى» ما [اهلبيت] هستيم و خداوند در صدقه نصيبى براى ما قرار نداده است و به
واسطه خمس ما را اكرام كرده است كه از اوساخ و چركهاى دست مردم دور باشيم.
(وسائلالشّيعه، ج 9، ص 512، ح 7)
[3] . طبق روايت نقل شده از امام علىّ بن الحسين عليهما السلام مقصود
از «ذاالقربى» اهلبيت پيامبرند و مفسّران نقل كردهاند كه وقتى آيه ياد شده نازل
شد، پيامبر صلى الله عليه و آله فدك را به فاطمه عليها السلام داد. (مجمعالبيان،
ج 5-/ 6، ص 633-/ 634؛ روحالمعانى، ج 9، جزء 15، ص 89-/ 90)
[4] . در روايات متعدّد «فىالقربى» به اهلبيت پيامبر صلى الله
عليه و آله تفسير شده است. (مجمعالبيان، ج 9-/ 10، ص 43-/ 44؛ روحالمعانى، ج 14،
جزء 25، ص 49-/ 50)