123. مسئوليّت نداشتن پيامبر صلى الله عليه و آله، در پذيرش يا عدم
پذيرش حق، از جانب مردم:
وَ بِالْحَقِّ أَنْزَلْناهُ وَ بِالْحَقِّ نَزَلَ وَ ما
أَرْسَلْناكَ إِلَّا
[1] . برخى «حنف» را به استقامت معنا كردهاند. (لسانالعرب، ج 3،
ص 363، «حنف») «حنيف» مسلمانى است كه از اديان [ناحق] به حق بگرايد. (لسانالعرب،
ج 3، ص 362، «حنف»)
[2] . «إنّا كنّا من قبله مسلمين» تعليل براى حق بودن قرآن درنزد
آنان است؛ يعنى ما قبل از نزول آن تسليم آن بوديم و يا به دين اسلام ايمان آورده
بوديم. (الميزان، ج 16، ص 54)
[3] . از اينكه مشركان بتپرست، پذيرش «حق» را اصلى مفروض
مىدانستند و ترديد آنان تنها در حقّانيّت دعوت ابراهيم عليه السلام بود، برداشت
ياد شده به دست مىآيد