حفيظ/ اسماوصفات‌

حفيظ از مادّه «حفظ» و از صفات خداوند است.

خداوند حفيظ است يعنى چيزى هر چند به اندازه مثقال ذرّه‌اى در آسمان و زمين باشد از حفظ او مخفى نيست و او حافظ اعمال خير و شرّ بندگان و حافظ آسمانها و زمين است. [1] اين صفت درباره‌ خدا در سوره‌هاى هود (11) 57، سبأ (34) 21 و شورى (42) 6 آمده است.

نيز--) خدا، حفاظتهاى خدا

حق/ اسماوصفات‌

حق، در اصل به معناى مطابقت و موافقت است و به ايجادكننده موجودى براساس حكمت نيز «حق» گفته مى‌شود. اطلاق حق بر خداوند متعال از همين جهت است. [2] و نيز از اين جهت كه صاحب‌ حق در آنچه كه از طريق پيامبرانش فرستاد، و معبودهاى ديگر باطل و فقط او حق است در پرستش. [3] اين صفت درباره خداوند متعال در سوره‌ها و آيات انعام (6) 62، يونس (10) 30، كهف (18) 44، طه (20) 114، حج (22) 6 و فصلت (41) 53 آمده است.

نيز--) خدا، حقّانيّت خدا و حق‌

حق‌

حق، نقيض باطل و به معناى وجوب و ثبوت‌ [4] و در اصل به معناى مطابقت و موافقت است و در موارد مختلف به كار مى‌رود: 1. ايجادكننده چيزى بر اساس حكمت؛ 2. شى‌ء ايجاد شده بر اساس حكمت؛ 3. اعتقاد به چيزى آن‌گونه كه هست؛ 4. فعل و سخنى كه به اندازه و به موقع باشد. [5] در اين مدخل، هر سه‌ معناى اخير مورد نظر بوده كه از واژه‌ «حق»، «الحاد»، «يلحدون»، «تعدلوا» و ... استفاده شده است.

اهمّ عناوين: اعراض از حق، پيروزى حق، تكذيب حق، حق‌ستيزى، حق‌طلبى، حق و باطل، شناخت حق، كتمان حق و موارد حق.

ابلاغ حق‌

1. پيامبر صلى الله عليه و آله، مأمور ابلاغ ظهور حق:

وَ قُلْ جاءَ الْحَقُ‌ ....

اسراء (17) 81

وَ قُلْ جاءَ الْحَقُ‌ ....

سبأ (34) 49

2. پيامبر صلى الله عليه و آله، مأمور ابلاغ و بيان حق، براى مردم و آزاد گذاشتن آنان در انتخاب آن:

وَ قُلِ الْحَقُّ مِنْ رَبِّكُمْ فَمَنْ شاءَ فَلْيُؤْمِنْ وَ مَنْ شاءَ فَلْيَكْفُرْ ....

كهف (18) 29

[1] . لسان‌العرب، ج 3، ص 242، «حفظ»

[2] . مفردات، ص 246، «حق»

[3] . اشتقاق اسماء اللّه، زجاجى، ص 207

[4] . لسان‌العرب، ج 3، ص 255-/ 256، «حقق»

[5] . مفردات، ص 246، «حق»