علايم و نشانههاى آنان را بيان نمود.[1] مفسّران شأن نزول آيه 58 توبه (9) را درباره وى دانستهاند كه از
پيامبر صلى الله عليه و آله خواست در تقسيم غنايم، عدالت را رعايت نمايد.[2]
حرم
حرم، صفت مشبّهه و به معناى چيزى است كه عقلًا، شرعاً يا عرفاً
ممنوع باشد.[3] مقصود از حرم در اينجا حرم مكّه
است. در روايتى از امام صادق عليه السلام آمده است: براى خدا حرمى است كه همان
مكّه است[4] و از امام رضا عليه السلام نقل است:
هنگامى كه آدم عليه السلام بر كوه ابوقبيس فرود آمد از وحشت و تنهايى به درگاه خدا
شكوه كرد. خداوند ياقوت سرخى را براى او فرستاد.
آدم عليه السلام آن را در مكان خانه خدا قرار داد، بر گرد آن طواف
مىكرد. نورى از اين ياقوت سرخ به اطراف پراكنده مىشد و تا هر جا كه اين نور
مىرسيد نشانهگذارى شد. همين محدوده را خداوند حرم قرار داد[5] كه نزد فقهاى شيعه تقريباً چهار فرسخ در چهار فرسخ است.[6] نامگذارى اين مكان به حرم، بدين
علّت است كه خداوند در آن بسيارى از چيزهايى كه در ساير مكانها حلال است، حرام
گردانيد.[7] در اين مدخل از برخى مشتقّات «حرم» استفاده شده است.
احترام حَرَم
1. حرم (مسجدالحرام و نواحى آن)، داراى قداستى والا و احترامى خاصّ:
... وَ لا تُقاتِلُوهُمْ عِنْدَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ ... [8]