آيه، به معناى علامت ظاهر و روشن است كه در محسوسات و معقولات به كار
مىرود. [1] اين واژه در موارد گوناگونى به كار
رفته است: 1. قطعهاى از قرآن كه با شماره مشخّص شده است؛ 2. دليل و نشانه توحيد و
معاد؛ 3. معجزه؛ 4. بناى مرتفع؛ 5. حكم الهى؛ 6. پند و عبرت كه در همه آنها علامت
بودن لحاظ شده و در اين مدخل فقط آيه به معناى اوّل آن مورد نظر است. در اين مدخل
از واژه آيه استفاده شده است.
اهمّ عناوين: ايمان به آيات، تبيين آيات، تكذيب آيات، كافران و آيات،
كفر به آيات، موانع فهم آيات، نزول آيات، نسخ آيات، نقش آيات.