آيات، جمع آيه به معناى علامت ظاهر و روشن است
[1] و در موارد گوناگونى مانند معجزه، دليل، حكم الهى، بناى مرتفع، پند
واندرز، جملهاى از قرآن كه با اعداد مشخّص شده و ... به كار رفته كه در همه آنها
علامت بودن لحاظ شده است. معناى اخير (آيه قرآن)، در مدخلى مستقل با عنوان آيه،
بررسى شده است. در اين مدخل افزون بر واژه «آيات» و «آيه»، از افعالى كه در قرآن
به خدا نسبت داده شده، و مواردى كه به تأمّل و دقّت دستور مىدهد، مانند «اولم
يروا»، و «افلاينظرون» نيز استفاده شده است. گفتنى است در صورتى كه واژه «آيات»
معنايى اعمّ از آيه قرآن داشته نيز مورد استناد قرار گرفته است.
اهمّ عناوين: آيات آفاقى، آيات انفسى، ارائه آيات خدا، اعراض از آيات
خدا، تبيين آيات خدا، تفكّر در آيات خدا، تكذيب آيات خدا، فهم آيات خدا، كفر به
آيات خدا، نقش آيات خدا.
[2] منظور از آيات آفاقى، آفريدههاى خارج از وجود انسان همانند
خورشيد، ماه، ستارگان و ...، و مقصود از آيات انفسى، شگفتىهاى وجود انسان در
ابعاد روحى و جسمى است. (مجمعالبيان، ذيل آيه)