" خداوند هنگامى كه نعمتى به بنده‌اى مى‌بخشد دوست دارد آثار نعمت را بر او ببيند" [1] بنا بر اين حاصل معنى آيه چنين مى‌شود: به شكرانه اينكه فقير بودى خدا بى نيازت كرد، تو هم آثار نعمت را آشكار كن، و با گفتار و عمل اين موهبت الهى را بازگو نما.

ولى بعضى از مفسران گفته‌اند منظور از" نعمت" در اينجا تنها نعمتهاى معنوى از جمله نبوت يا قرآن مجيد است كه پيامبر ص موظف بود آنها را ابلاغ كند و اين است منظور از بازگو كردن نعمت.

اين احتمال نيز وجود دارد كه تمام نعمتهاى معنوى و مادى را شامل شود.

لذا در حديثى از امام صادق ع مى‌خوانيم كه فرمود معنى آيه چنين است:

حدث بما اعطاك اللَّه، و فضلك، و رزقك، و احسن اليك و هداك:

" آنچه را خدا به تو بخشيده و برترى داده و روزى عطا فرموده و نيكى به تو كرده و هدايت نموده همه را بازگو كن" [2] و بالآخره در حديث ديگرى از پيغمبر اكرم به عنوان يك دستور كلى مى‌خوانيم:

من اعطى خيرا فلم ير عليه، سمى بغيض اللَّه، معاديا لنعم اللَّه!:

" هر كس خيرى به او رسد و آثارش بر او ديده نشود، دشمن خدا شمرده مى‌شود، و مخالف نعمتهاى او" [3] اين سخن را با حديث ديگرى از امير مؤمنان على ع پايان مى‌دهيم كه‌

[1]" نهج الفصاحة" حديث 683.

[2]" مجمع البيان" جلد 10 صفحه 507.

[3]" تفسير قرطبى" جلد 10 صفحه 7192 نزديك به همين معنى در كتاب كافى جلد 6- كتاب الزى و التجمل حديث 2 آمده است.