متأسفانه بعضى از افراد بى‌سليقه به خاطر اين‌كه مبادا نوشته‌هاى آنها به دست افراد بى وضو برسد، و يا زير دست و پا، و يا كوچه و بازار بيفتد از نوشتن بسم اللَّه در آغاز نامه‌ها و نوشته‌ها، خوددارى مى‌كنند، و يا به جاى آن چند نقطه مى‌گذارند، غافل از اين‌كه اگر اين امور ايرادى داشته باشد حذف كردن بسم اللَّه و سانسور كردن اسم خدا ايرادش به مراتب بيشتر است.

ما مأموريم بنويسيم، و در حفظ و احترام آن نيز بكوشيم، و اگر ديگران احترام لازم را رعايت نكنند ما مسئول كار آنها نيستيم و ما نبايد بسم اللَّه را به اين بهانه حذف كنيم كه ضررش بيشتر است.

لذا در تواريخ آمده است. نخستين بار كه دراسلام سكه عمومى و مستقل زده شد در زمان «عبدالملك بن مروان» و به دستور امام باقر عليه السلام بود، در يك طرف آن سكه‌ «لا الهَ الَّا اللَّه» و در طرف ديگر «مُحَمَّد رَسُول اللَّه صلى الله عليه و آله و سلم» نوشته شده بود، و روشن است كه اين سكه به دست هركس مى‌افتاد، حتى غير مسلمانانى كه در محيط اسلام زندگى داشتند، و هرگز اين ملاحظات كه مبادا هتك به اين نام‌هاى مقدّس شود يا بدون وضو دست بر آن بگذارند مانع از ضرب سكه يا شعارهاى زنده اسلامى نمى‌شد و نبايد بشود. [1]

3- چرا در آغاز سوره برائت بسم اللَّه نيست؟

پاسخ اين سؤال صريحاً در حديثى از اميرمؤمنان على عليه السلام چنين نقل شده است:

«لَمْ تُنْزَلْ بسم اللَّه الرحمن الرحيم عَلى‌ رَأسِ سُورَةِ بَراءة لِانَّ بِسم اللَّه لِلأَمانِ وَالرَّحْمَةِ، و نُزِلَتْ براءة لِرَفْعِ اْلَامانِ، وَالسَّيْف؛ بسم اللَّه الرحمن الرحيم در آغاز سوره برائت نازل نشده است، زيرا «بسم اللَّه» براى امان و رحمت است، و سوره برائت براى رفع امام (از كفار پيمان شكن) نازل شده و شمشير در آن نهفته است»! [2]

[1]. تاريخ تمدن اسلامى جرجى زيدان، جلد 1، صفحه 143 (متن عربى).

[2]. مجمع البيان جلد 5، صفحه 2- همين حديث را فخر رازى از ابن عباس از على عليه السلام با كمى تفاوت نقل كرده، آن‌جا كه فرمود: لِانَ بسم اللَّه الرحمن الرحيم امانٌ وهذِهِ السورَةُ نُزِلَتْ يا لسَيْفِ و نَبْذِ الْعُهُود وَلَيْسَ فيها امان‌ (جلد 15، صفحه 216).