3- «وَاتَّقُوا اللَّه وَيُعَلِّمُكُمُ اللَّه وَاللَّه بكُلِّ شَىْ‌ءٍ عَلِيْمٌ» (بقره/ 282).

4- «يا ايُّها الَّذِيْنِ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّه وآمِنُوا بِرَسُولِه يُؤْتِكُمْ كِفْلَيْنِ مِنْ رَحْمَتِهِ وَ يَجْعَلْ لَكُمْ نُوْراً تَمْشُونَ بِهِ وَيَغْفِرْ لَكُمْ وَاللَّه غَفُورٌ رَحِيْمٌ» (حديد/ 28).

ترجمه‌

1- الم- اين كتاب با عظمتى است كه شك در آن راه ندارد، و مايه هدايت پرهيزگاران است.

2- اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد. اگر از (مخالفت فرمان) خدا بپرهيزيد براى شما «فرقان» (وسيله جدايى حق از باطل) قرار مى‌دهد.

3- و از خدا بپرهيزيد و خداوند به شما تعليم مى‌دهد و خداوند به همه چيز داناست.

4- اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! از خدا بپرهيزيد و به رسولش ايمان بياوريد تا دو سهم از رحمتش به شما ببخشد، و براى شما نورى قرار دهد كه با آن راه خود را پيدا كنيد و گناهان شما را مى‌بخشد و خداوند غفور و رحيم است.

شرح مفردات‌

* «تَقْوى‌» در اصل از ماده‌ «وِقايَه» (بر وزن درايه) چنانكه راغب در مفردات مى‌گويد به معناى حفظ كردن چيزى در برابر آفات است.

سپس مى‌افزايد: تقوا به معناى محفوظ داشتن روح و نفس است از آنچه بيم مى‌رود به آن زيان رساند، سپس به خوف و ترس (و پرهيز) نيز تقوا گفته شده است، و در لسان شرع آن را به خويشتن دارى در برابر گناه و محرمات اطلاق مى‌كنند، و كمال آن به ترك بعضى از مباحات مشكوك است. [1]

ساير ارباب لغت نيز تعبيراتى نزديك به آنچه در بالا آمد دارند، بعضى آن را به‌

[1]. مفردات راغب ماده وقى.