1- «وَيَدْعُ الأنْسانُ بالشَّرِ دُعائَهُ بِالْخَيْرِ وَ كانَ الأنْسانُ عَجُولا» (اسراء/ 11).

2- «أَفَلا يَتَدبَّرُونَ الْقَرُآنَ أَمْ عَلَى‌ قُلُوبٍ أَقُفالُهَا» (محمّد/ 24).

ترجمه‌

1- و انسان (وابسته شتابزدگى) به سراغ بدى‌ها مى‌رود آن گونه كه نيكى‌ها را مى‌طلبد.

2- آيا آنها در قرآن تدبر نمى‌كنند يا بر دل‌هايشان قفل نهاده شده است؟!

تفسير و جمع‌بندى‌

* قفل‌هاى سنگين بر دل‌ها!

در نخستين آيه‌ به يكى از علل مهم بى‌ايمانى كافران كه عدم مطالعه كافى در امور است اشاره مى‌كند، مى‌فرمايد: آنها به خاطر دستپاچگى و عجله و عدم دقت و تدبر در امور، گاه چنان به دنبال بدى‌ها مى‌شتابند كه گويى به دنبال خيرات و سعادت‌ها مى‌روند، چنان به سوى پرتگاه پيش مى‌روند كه گويى بهترين محل امن و امان است، و چنان به سوى ننگ و عار مى‌دوند كه گويى مسير افتخار است.

يعنى عجله و سطحى نگرى و ترك تدبر حجاب بر درك و ديد آنها مى‌افكند، تا آن‌جا كه بدى را نيكى، و بدبختى را خوشبختى، و بيراهه را صراط مستقيم مى‌پندارند.

در تفسير «الميزان» آمده است كه منظور از عجول بودن انسان اين است كه هرگاه چيزى را مى‌طلبد با خونسردى به سراغ آن نمى‌رود و پيرامون جهات صلاح و فساد آن انديشه و تفكر نمى‌كند، تا جهات خير آشكار گردد و آن را طلب كند، بلكه به محض اين‌كه چيزى توجه او را به خود جلب مى‌كند بى‌مطالعه به دنبال آن مى‌رود، و چه بسا شر است و زيان مى‌بيند، انسان عجول نمى‌تواند فرقى ميان خير و شر بگذارد و چنان به باطل هجوم مى‌برد كه گويى‌