گروهى از بيماردلان مىفرمايد: «قَدْ
خَرَقَتِ الشَّهَواتُ عَقْلَهُ وَأَماتَتِ الدُّنْيا قَلْبَهُ وَ وَلَهَتْ
عَلَيْها نَفْسُهُ فَهُوَ عَبْدٌ لَها؛
شهوترانىها عقل او را دريده، و دنيا قلبش را ميرانده، و نفس او عاشقانه به دنيا
كشيده شده، و او برده دنياست»! [1]
7- امام صادق عليه السلام از رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم نقل مىكند
كه فرمود: «اذا ظَهَرَ الْعِلْمُ وَاحْتُرِزَ
الْعَمَلُ وَائْتَلَفَتِ الأَلْسُنُ وَاخْتَلَفَتِ الْقُلُوبُ وَتَقاطَعَتِ
الأَرْحامُ هُنالِكَ لَعَنَهُمُ اللَّهُ فَأَصَّمَهُمْ وَأَعْمَى أَبْصارَهُمْ؛ هنگامى كه علم آشكار گردد و عمل كنار رود، زبانها متحد و
دلها مختلف باشد، و نسبت به خويشاوندان قطع رحم شود، در اين هنگام خداوند آنها را
لعن مىكند، گوشهايشان را كر و چشمهايشان را كور مىنمايد». [2]
8- اين معنا در خصوص بعضى از گناهان نيز مورد تصريح قرار گرفته، چنانكه
اميرمؤمنان على عليه السلام درباره كسانى كه جهاد را ترك مىكنند مىفرمايد: «الْبَسَهُ اللَّهُ ثَوْبَ الذُّلِ ... وَضُرِبَ عَلَى
قَلْبِهِ بِالأَ سْهابِ وَأُدِيْلَ الْحَقُّ مِنْهُ بِتَضْييْعِ الْجِهادِ؛ خداوند لباس ذلت بر تن آنها مىپوشاند و عقل و فهمشان تباه
مىگردد و حق آنها به خاطر تشييع جهاد پايمال مىشود». [3]