«لَوْلا تَكْثِيْرٌ فى كَلامِكُمْ وَ تَمْرِيْجٌ فِى قُلُوبِكُمْ لَرأَيْتُمْ ما أَرَى‌ وَلَسَمِعْتُمْ ما أَسْمَع؛ اگر زياده روى در سخنان شما و آزادى دل‌هايتان در برابر فساد نبود، آنچه را من مى‌بينم مشاهده مى‌كرديد، و آنچه را من مى‌شنوم شما هم مى‌شنيديد». [1]

اين احاديث، و احاديث ديگرى از اين قبيل، رابطه مكاشفات روحانى را با ايمان و يقين روشن مى‌سازد، و نشان مى‌دهد با تكامل معنوى انسان امكان دارد اين درك و ديد براى او حاصل شود درك و ديدى كه اطلاع زيادى از آن نداريم همين اندازه مى‌دانيم هست.

3- هفت رؤياى صادقه در قرآن مجيد

يكى از شاخه‌هاى شهود و مكاشفه «رؤياهاى صادقه» است يعنى خواب‌هايى كه به حقيقت مى‌پيوندد و درست مطابق واقع مى‌باشد، چنين خواب‌هايى را نوعى مكاشفه مى‌نامند.

مى‌دانيم فلاسفه روحى- برخلاف فلاسفه مادى كه خواب و رؤيا را نتيجه مستقيم كارهاى روزانه يا نتيجه آرزوهاى برآورده نشده يا حاصل ترس و وحشت از امور مختلف معرفى مى‌كنند- معتقدند كه خواب و رؤيا بر چند قسم است:

1- خواب‌هايى كه مربوط به زندگانى گذشته و اميال آرزوهاست.

2- خواب‌هاى پريشان و نامفهوم كه عرب آن را «أضْغاثُ أَخلام» مى‌گويد، و نتيجه فعاليت قوه توهم و خيال است.

3- خواب‌هايى كه مربوط به آينده مى‌باشد و پرده از روى اسرارى بر مى‌دارد، و يا به تعبير ديگر شهودى است كه در حالت خواب صورت مى‌گيرد.

فلاسفه مادى هيچ دليلى بر نفى قسم سوّم ندارند، و به عكس مدارك زيادى در

[1]. تفسير الميزان، جلد 5، صفحه 292.