اشاره‌

در قرآن مجيد آيات بسيار فراوانى پيرامون اين منبع وجود دارد، نه تنها در قرآن كه در تمام كتب آسمانى اين منبع معرفت مطرح است، و اصولًا پيروان اديان آسمانى «وحى» را مهمترين منابع معرفت مى‌شناسد، چرا كه منبعى است كه از علم بى‌پايان خداوند سرچشمه مى‌گيرد، در حالى كه ساير منابع معرفت مربوط به انسان‌هاست، و در برابر آن بسيار محدود و ناچيز است.

جهان‌بينى الهى مى‌گويد: خداوند هميشه براى هدايت بندگان (هدايت به معناى ارائه طريق) آنچه را مورد نياز انسان‌ها در پيمودن مسير تكامل و سعادت بوده است به وسيله رجال «وحى» يعنى پيامبران بزرگ فرستاده است.

در حقيقت اگر عقل ما به منزله نورافكن نيرومندى باشد، و فطرت و وجدان و تجربه نيز به منزله نورافكن‌هاى ديگرى، «وحى» همچون خورشيد عالم‌تاب است، و قلمرو آن بسيار وسيع‌تر و گسترده‌تر.

بنابراين «وحى» از نظر خداپرستان مهمترين و غنى‌ترين منبع معرفت و شناخت محسوب مى‌شود.

اكنون با هم به آيات زيرگوش فرا مى‌دهيم:

1- وَمَا كَانَ لِبَشَرٍ انْ يُكَلِّمَهُ اللَّهُ الَّا وَحْياً اوْ مِنْ وَراءِ حِجابٍ او يُرْسِلَ رَسُولًا فَيُوحِىَ بِإِذِنِهِ ما يَشَاءُ انَّهُ عَلِىٌ حَكِيمٌ‌ (شورى 51)

2- وَمَا يَنْطِقُ عَنِ الْهَوى‌- انْ هُوَ الَّا وَحىٌ يُوحَى‌ (نجم 3 و 4)

3- قُلْ انَّمَا انَا بَشَرٌ مِثْلُكُمُ يُوحى‌ الَىَ‌ (فصلت 6)

4- ذلِكَ مِمَّا اوْحَى‌ الَيكَ رَبُّكَ مِنَ الحِكْمَةِ (اسراء 39)

5- قُلْ مَنْ كانَ عَدُّواً لِجِبْرِيلَ فَانَّهُ نَزَّلّهُ عَلى‌ قَلْبَكَ بِاذْنِ اللَّه‌ (بقره 97)

6- وَنَزَّلْنا عَلَيْكَ الْكِتَابَ تِبْيَاناً لِكُلِّ شَى‌ءٍ (نحل 89)